Till Lindemann u Areni Zagreb: Šok-teatar na industrijskom pogonu

Solo nastup frontmena Rammsteina donio je u Zagreb 'Meine Welt' paket: mračan humor, precizno režiranu provokaciju i zvuk koji udara ravno u prsa

Arena Zagreb je ovog tjedna bila poprište koncerta koji se ne ponaša kao klasičan rock-show, nego kao predstava s jasnim činovima i zadanim 'okidačima'. Već sama činjenica da je riječ o turneji koja se otvoreno oslanja na taboo-teme i eksplicitnu simboliku daje do znanja da publika dolazi po iskustvo koje je više performans nego koncert u uobičajenom smislu - nešto što strani izvjestitelji opisuju kao 'adult-only spektakl' u kojem vizuali i tekstovi guraju granice do kraja.

Kao uvod, Aesthetic Perfection je odradio posao zagrijavanja dvorane: taman dovoljno ritma i elektronike da se energija digne prije glavnog udara. A onda kreće Lindemannov svijet: gusto režiran, zvučno masivan, s naglašenom ulogom plesačica i scenske mehanike (podizne platforme, koreografirani ulazi i izlazi, 'slike' koje se vraćaju kao motivi). 

Na drugim datumima turneje ista je estetika opisana od strane publike kroz kontrast "teškog basa i groteske" - plesne figure u religijskim kostimima, projekcije koje provociraju i momenti koji namjerno šokiraju, pri čemu su isti posloženi kao dio dramaturgije, a ne kao improvizacija.

Setlista u Zagrebu bila je kompaktna i fokusirana: ulaz u priču otvara “Meine Welt”, a potom kreće niz pjesama koje nose okosnicu turneje - “Fat”, “Und die Engel singen”, “Schweiss”, “Altes Fleisch” i “Golden Shower”. U sredini se tempo prelijeva između agresivnog industrijskog marša i crno-humornih, gotovo kabaretskih epizoda (“Tanzlehrerin”, “Platz Eins”), dok finiš cementiraju “Skills in Pills” i završni val skladbi poput “Übers Meer”, “Knebel”, “Fish On” i “Ich hasse Kinder”.

U toj kombinaciji stroge preciznosti benda i Lindemannove karizme leži ključ cijele večeri: sve je "na klik", ali ne djeluje hladno. Produkcija je stalno u službi pjesama i drži publiku prikovanom - od teatralnih detalja do namjerno prenaglašenih trenutaka koji se vraćaju kao motivi. 

U Zagrebu to ostavlja dojam kontroliranog kaosa: nije to Rammsteinova pirotehnička katedrala, nego intimniji, mračniji scenski spektakl - manje 'vatromet', više 'ogledalo', u kojem se istovremeno smiješ, zgroziš i na kraju shvatiš da si gledao vrlo disciplinirano režiranu predstavu.